BEWEEGBLOG I Een artikel vol reflectie in beweging, werkplezier en onderwijsvernieuwing. Vandaag spreekt Lenneke Gentle met Anne Floor Schoemaker, één van de Beeldcoachzussen van de School voor Beeldcoaching. Vroeger werd Beeldcoaching ingezet bij problemen, nu vooral om de sterke punten in mensen en in organisaties te belichten. Lees verder voor haar paplepel, haar link met dans in het onderwijs, methodisch of kindgericht werken en hoe ze toch die videocamera ter hand nam terwijl ze nog dansschoenen droeg.
Anne Floor Schoemaker is opgeleid als orthopedagoog. Beeldcoaching was vroeger thuis al een begrip en inmiddels is zij, samen met zus Merel, eigenaar van de School van Beeldcoaching. Via beeldcoaching krijgen leerkrachten een ‘spiegel’ aangereikt, waarbij goed wordt gekeken naar de lichaamstaal.
Jullie zijn flink aan de weg aan het timmeren met de School van Beeldcoaching. Hoe ben jij begonnen als één van de Beeldcoachzussen?
De beeldcoaching is me echt met de paplepel ingegoten, mijn moeder heeft de methode 30 jaar geleden ontwikkeld in Nederland en daar ging het dus thuis vroeger veel over. Het was voor ons ook altijd logisch om dingen te filmen. Onze moeder, Christine Brons, gaf aan dat ze het zo leuk zou vinden als mijn zus Merel en ik daar ook iets mee gingen doen. Maar wij wilden eerst onze eigen gang gaan. Ik heb eerst gestudeerd en een aantal jaar professioneel mogen dansen. Tijdens dat dansen kwam ik in het onderwijs terecht, toevallig bij mijn moeder. We zijn met leraren gaan dansen en zagen wat voor effect dat had op de leerkracht qua energie en mindset. Dat heeft zich uitgebreid meer naar de inhoud van het onderwijs, langzaam kwam er toch een camera bij en voordat ik het wist zat ik tóch in het bedrijf van mijn moeder. Ik werd beeldcoachopleider en mijn zus ook. Sinds een jaar hebben we officieel Christine Brons BV overgenomen en is de naam nu de School voor Beeldcoaching. We vonden het belangrijk om eerst zelf iets anders te gaan doen, zowel mijn zus als ik. Onze moeder heeft goed naar ons gekeken en gezien dat we het heel leuk vonden, maar dat het voor ons belangrijk was om daar eerst onze eigen route in te pakken.
Jullie zijn bezig met Beeldcoaching, jullie brengen leerkrachten en pedagogisch medewerkers in beeld tijdens het werk en de interactie met kinderen. Wat zie je veranderen op de werkvloer?
Beeld is heel direct. Zodra je jezelf ziet, raakt het vaak direct de emotie. Mensen gingen weer terug in het verhaal van de situatie in de film. Letterlijk een situatie stilzetten en reflecteren, wat deed dat met diegene? Wat je ziet is dat mensen snel dingen op zichzelf gaan reflecteren als persoon, als professional, als leerkracht, etc. Het heeft heel snel effect en het spreekt aan op je gevoel, mensen zijn vaak gemotiveerd om zich verder te ontwikkelen. Dat is ook mooi aan de methode. Wat we ook wel zien, is dat mensen gaan nadenken over wat goed onderwijs is. Ik heb de ervaring dat er twee groepen zijn: De eerste groep gelooft heel erg in methodisch werken, dat het moet kloppen. De tweede groep is de groep die echt naar het kind kijkt en vindt dat we de pedagogiek hoog moeten houden. Het mooie is dat, als je dat koppelt aan beeldcoaching, het heel erg verbindt. De beide groepen willen het beste voor het kind, dat het ontwikkelt en dat het gelukkig is. Mooie onderwijsgesprekken aan de hand van beeld over visie en waarom je doet wat je doet en hoe je samen in ontwikkeling kunt blijven. Als je het dan hebt over verandering, vroeger werd beeldcoaching ingezet als er problemen waren, nu wordt het gezien als professionalisering ter verbetering van sterke punten. Iedereen leert ervan door naar zichzelf te kijken.
Precies, je stelt je als professional die gefilmd wordt kwetsbaar op. Jullie komen nu op twee sporen binnen, je hebt locaties waar het slecht gaat en waar het goed gaat. Zijn jullie bij beide scholen betrokken?
Klopt, bij beide zijn we betrokken. Het is vaak ook spannend en confronterend, omdat je jezelf zo terugziet. We willen het graag zo breed mogelijk inzetten, dus niet alleen voor de zwakste schakel. Dat werkt beter, anders werk je ook vanuit kramp, niet vanuit kracht. We proberen nu vaak te leren binnen teams, dus dat je van elkaar leert. Vanuit positieve psychologie, al is er een zwakkere schakel, die leert ook heel veel van naar andere mensen kijken, dat voelt dan veel veiliger dan als enige gefilmd te worden omdat je weet dat je een zwakkere schakel bent. Iedereen ontwikkelt zich verder door naar zichzelf te kijken.
Als we het hebben over een teamaanpak, dan kijken we naar de kracht van de school of het team. In dat soort gesprekken gaan mensen vergelijken en elkaar inspireren. Mensen die het iets minder doen, raken ook geïnspireerd. Altijd ontstaat er een gesprek over de visie. Vanuit daar worden er weer stappen gezet om de kwaliteit hoog te houden of te verbeteren.
Dat klinkt veelbelovend! Hebben jullie nog ambities wat dit betreft?
Ja, we willen wel graag op elke school of kinderdagverblijf een beeldcoach. Dat organisaties reflecteren en professionaliseren. Dat is ons streven. Er gebeurt al veel, maar er mag nog veel meer!
Je komt op De Grote Beweegconferentie een workshop geven over beeldcoaching. Waar ga je onze bezoekers mee inspireren?
We gaan eigenlijk aan de slag, ik neem films mee. We gaan een film bekijken en dan met elkaar de film bespreken naar aanleiding van een bepaald model, zodat iedereen na het volgen van de workshop zelf thuis ook een film kan fileren en zo zelf kan schaven aan bepaalde punten.
Tof, dan kunnen mensen dus met zichzelf aan de slag, zonder dat je je gelijk kwetsbaar opstelt tegenover collega’s. Normaal sluiten we af met een onderwijsquote, maar jij staat daar wat anders in begrepen we, haha?
Inderdaad, ik heb er geen, want een quote staat zo vast. Dat past niet in het onderwijs, juist bekijken per kind. Wie heb ik tegenover me en wat is nodig? Dus: Doe wat nodig is!
Bezoek de Beweegworkshop van Anne Floor
op De Grote Beweegconferentie.
